Dit blog plaats ik voor alle mensen die vragen hebben aan mij, over geld vragen t.b.v. alternatieve hulp en geneeskunde. Alles draait om evenwicht, balans. Zo ook in dit werk.
Dit is gelijk ook mijn antwoord over dit onderwerp. Leila

Macht, de ziel en geld
‘Als je te veel voor je werk vraagt, word je ziek.
Als je niet genoeg voor je werk krijgt, word je ziek.’

Een richtlijn van de Voorouderlijke Geesten van mijn geslacht.
Het leven in deze incarnatie is eindig.
We hebben maar een beperkte hoeveelheid tijd op deze planeet, onze levenstijd.
Elk moment is een uitgave van een zeer kostbare grondstof: onze tijd.
De Levenskracht – in het sjamanisme Kracht genoemd – wordt bij elke ademhaling opgewekt en bij elke daad gebruikt.
Elke inspanning, daad en minuut van ons leven bevat in zichzelf een inherente investering aan Kracht.
De spirituele economie van de Kracht ligt ten grondslag aan onze interacties, verhoudingen en de manier waarop we de uiterst kostbare grondstof van de tijd besteden.
Als iemand aan het werk gaat word er een bepaalde hoeveelheid Kracht uitgegeven, wat wordt uitgedrukt als werktijd en de investering van eerdere tijd om die speciale vaardigheid te ontwikkelen (training, werkervaring etc.).
Dat wordt voor de werker gecompenseerd met geld.
Dat geld staat voor of symboliseert de Levenskracht die ten behoeve van de werkgever is geïnvesteerd.
Aangezien het symbool het ding zelf is, staat geld gelijk aan Levenskracht.
De persoon die is gecompenseerd, geeft het geld vervolgens uit, draagt dat deel van zijn/haar Levenskracht over aan een ander die het product of de dienst levert die wordt aangeschaft.
Dat product of die dienst draagt ook een investering in Kracht in zich, aangezien de leverancier tijd, d.w.z. Levenskracht heeft besteed aan de schepping van het aangebodene.
Onze spirituele balans vereist de handhaving van een evenwicht van Kracht in onze ziel.
Als we beginnen bij de veronderstelde plek van innerlijk evenwicht en vervolgens een lading Kracht aan een ander geven, of het nu aan een geliefde of een vriendin is, bij een zakelijke transactie of aan iemand die ons een dienst verschaft, bestaat er de afspraak vooraf dat het een redelijke ruil moet zijn, een eerlijke teruggave van Levenskracht in een andere aanvaarde vorm.
Op dat moment gaan we, willens en wetens, een toestand van een negatief evenwicht binnen.
Als de ruil wordt voldaan door de partner bij de overeenkomst, die een zelfde hoeveelheid dynamiek aan ons teruggeeft, gaan we een toestand van een neutraal evenwicht binnen.
Wanneer de partner onze bereidwillig geschonken lading Kracht in wat voor vorm ook aanvaardt, of het nu een les, een product of een betaling etc. is, verkeert die partner in een staat van een positief evenwicht.
Pas wanneer de partner een gelijke hoeveelheid Levenskracht teruggeeft, komt die weer in een neutraal evenwicht terecht.
Als we vanuit een redelijk ingeschat vertrouwen een lading Kracht aan een ander geven en die partner geeft geen significante lading of zelfs helemaal niets in ruil terug, komen wij, de gevende partij, in een negatieve situatie van gebrek aan evenwicht en voelen we ons bedot, beroofd.
De partner die ons onheus heeft bejegend of heeft misleid, verkeert nu in een positief gebrek aan evenwicht, wat een spiritueel giftige toestand veroorzaakt. Stel je voor dat je net uiting hebt gegeven aan je innige zorg; voor je huwelijkspartner / kind / vriend(in) en die persoon draait zich om en negeert je. Dat is het gevoel waar ik het over heb. En de partner die zojuist datgene wat jij hebt aangeboden heeft aangepakt en heeft gehouden, pleegt in feite diefstal op je.
Dat gedrag, dat helaas zeer algemeen is in de huidige samenlevingen, berooft de gever letterlijk van zijn kracht en veroorzaakt scheiding, ziekte en disharmonie in het leven van de dader.
Als we in een eerlijke uitwisseling geven en ontvangen, ervaren alle partijen een gemeenschap met de mensheid, een bevestigd vertrouwen en een aanmoediging om risico’s te nemen. Dat garandeert iets moois.
Laten we ons bewust zijn van wat juist en goed is bij het delen van onze Levenskracht met elkaar, of het nu om een aardig waarderend woord gaat, het gewillig in evenwicht brengen van onze karmische rekening of de eer om te betalen voor verleende spirituele diensten.
lk hoop dat ik met deze woorden en onderzoeken helderheid heb gebracht ten aanzien van een vraag die zich voordoet op het terrein van spirituele lessen en geld. Denk er alsjeblieft over na.
En als je ze van waarde vindt, dan heb je mijn toestemming om dit door te sturen naar iedereen die voor je gevoel evenveel baat zal vinden bij het onder woorden gebrachte standpunt, mits dit in zijn geheel, ongewijzigd en zonder enige toevoegingen gebeurd, met volledige erkenning van mij,

Jade WaWoo

Het ga jullie goed, Jade.
http://www.shamanic.net/index.php

Binnen het culturele kader waar ik uit stam, dat van de autochtone Noord-Amerikanen, komt de gedachte om voor een Ceremonie te ‘betalen’ nooit op omdat de gedachte om daar niet voor te betalen nooit wordt overwogen, en daarom is het nooit nodig een ‘prijskaartje’ aan iets spiritueels te hangen.
Wij Mensen van Spirit die een geestelijke dienst verlenen, thuis of binnen een stamcultuur, kunnen bij het wakker worden een zak mais, een bout wild of een envelop met geld op de deurmat aantreffen.
Iemand die hulp van ons ontvangt, zal nog jarenlang geschenken blijven leveren.
Dit teken van waardering is geen kenmerk van de Amerikaanse cultuur.
In een samenleving die gebaseerd is op consumeren heeft alles een verwachte prijs. Je betaalt de prijs of doet het zonder. Als er geen prijs is vastgesteld, wordt er al vlug aangenomen dat er via de kleine lettertjes wordt bedrogen of dat het niets waard is.
Dit aspect van de Amerikaanse samenleving berooft het individu van de verantwoordelijkheid en de vrijheid om de intrinsieke waarde van een product of dienst aan dat individu vast te stellen.
Indien er echter in verband met een ding of ervaring wordt opgeroepen tot een ‘gift’ of ‘bijdrage’, bestaat er zelfs bij de meest spirituele mensen een waargenomen neiging om te denken dat geen betaling of een minimaal schijntje op een of andere manier aanvaardbaar is en wordt niet de persoonlijke verantwoording genomen om voor jezelf de waarde te bepalen van wat wordt aangeboden.
Deze houding om ‘iets voor niets te krijgen’ is zowel verwerpelijk als onterend.
‘Hoeveel kost deze ceremonie’ wordt me vaak gevraagd. Ik had kunnen antwoorden door te vragen hoeveel dollar een ervaring van het onzegbare en onbegrensde waard is.
Een leer die je wereldbeeld kan veranderen.
De kans op genezing waardoor iemand kan leven, en bovendien met gratie en gemak kan leven.
Het hele idee is nogal belachelijk. Je kunt de waarde van deze dingen niet in dollars uitdrukken.
Wat voor de een betaalbaar is, is voor een ander een buitensporige verkwisting en is voor weer een ander slechts wisselgeld.
Wat is voor jou betaalbaar?
Stel dat vast en biedt dan meer dan betaalbaar is, want in dat gebied tussen wat betaalbaar en prettig is en het overtreffen van de grens van dat aanbod wordt de ruimte geschapen waarin ware genezing en waardering verblijven.
Ik geef vaak een richtlijn voor de betaling van een avond waarin een Ceremonie wordt gedaan: Hoeveel zou je besteden aan een leuk avondje amusement? Een bioscoopje en een hapje eten? Een avondje feesten in een club? Een theaterbezoek? Bepaal dat eerst. Als datgene wat je tijdens deze Ceremonie hebt ontvangen louter amusement is, doe dan een overeenkomstig bedrag in de mand. Als je niet louter amusement hebt ontvangen, maar iets wat je heeft verlicht en de wereld heeft veranderd, doe dan een bedrag in de mand dat overeenkomt met de waarde van wat je hebt ontvangen.
Als je je door deze ervaring ’te kort gedaan’ voelt, pak dan iets uit de mand en stop dat in je zak. Niemand mag zich ooit te kort gedaan voelen door de ervaring van een gewijde gebeurtenis.
lk heb gemerkt dat er zelfs nadat ik inzicht heb geboden in hoe er met de ‘betaling’ dient te worden omgegaan, mensen zijn die me dan aankijken en vragen: ‘Maar wat kost deze Ceremonie nu?’ Nou ja, ik ben door mijn opa en door Eagle Brother naar de wereld van de Amerikanen gestuurd om ‘de Gewoonten’ voor iedereen toegankelijk te maken.
lk heb de taal moeten leren spreken, zowel sociaal als economisch.
Als je dus ziet dat een ceremonie een bepaald bedrag kost, komt dat doordat de meeste Amerikanen niet de cultureel gevormde kennis bezitten hoe ze een kostbare dienst op gepaste wijze kunnen vergoeden.
Soms zegt iemand tegen me dat hij graag een Ceremonie zou willen bijwonen of een Behandeling (een Sjamanistische Genezingsceremonie) zou willen ondergaan, maar dat hij zich dat niet kan veroorloven. lk zal nooit iemand wegsturen die oprecht hulp nodig heeft alleen omdat hij geen geld in zijn zak heeft. Als iemand oprecht hulp nodig heeft, zal ik hem naar beste vermogen hulp bieden.

De behoefte aan hulp komt voort uit de Ziel, niet uit de bankrekening.
Er kan worden gevraagd of zo iemand met weinig financiële middelen in ruil een andere dienst wil verrichten, en niet altijd een dienst voor mij, maar vaak voor de gemeenschap.
Door de daad om meer te geven dan je hebt, schep je de ruimte om te genezen.
Dit is, samen met de vele andere mogelijkheden, een manier waarop ik mijn cadeautje aan de Gemeenschap geef.
Sommigen geloven dat elke wisseling van geld voor een spirituele dienst op een of andere manier niet ethisch is.
Ik ben nieuwsgierig wanneer ik met dit wereldbeeld wordt geconfronteerd.
Ik vraag zulke mensen wat ze zelf doen om aan hun geld te komen.
En als dat beroep van hen niet de manifestatie is van hun spirituele dienst in de wereld, waarom verspillen ze hun tijd er dan aan om iets alleen voor geld te doen wat niet hun Spirituele Roeping is?
Persoonlijk kan ik me niet indenken dat ik een aanzienlijk deel van mijn bewuste leven zou besteden aan het najagen van geld, laat staan aan iets doen wat geen betrekking heeft op de zin van mijn bestaan!
Mijn opa Pena stond erop dat er voor elke sjamanistische dienst werd betaald. Hij zei dat als iemand niet leed – met ‘lijden’ bedoelde hij verder gaan dan wat je als prettig ervaart, fysiek, mentaal en emotioneel -, hij niets van waarde zou waarderen of ontvangen.
Opa vertelde me dat de jonge indiaanse mannen bij een Speurtocht naar een Visioen drie misschien wel vier dagen zonder eten of drinken de berg op trokken. Hij zei dat het Volk in die tijd altijd honger had en dat het daarom hun dood kon worden als ze niets aten. En soms stierven die jongemannen ook werkelijk op de berg. Dan had hij het vervolgens over Amerikanen die de berg op gingen, een paar dagen niets aten en zodra ze van de berg afkwamen een enorme kalkoen verorberden: het is niets voor hen om niet te eten; dat is geen echte uitdaging. ‘Kleinzoon,’ hield hij me voor, ‘je moet de mensen laten lijden opdat ze iets goeds kunnen krijgen.
Die Amerikanen, die lijden pijn in hun portemonnee!’ Denk er maar eens over na.
Hij had gelijk, weet je.
Mijn Spirituele Roeping is mijn Leven.
Daarom is de manifestatie van die Roeping, noodzakelijkerwijs, de manier om mijn wereldlijke bestaan te onderhouden opdat ik mijn Spirituele Roeping kan blijven volgen.
Als je dus een ’tarief in verband met een Ceremonie ziet, is die uitwisseling van geld geen betaling voor een Ceremonie. Het is een bijdrage aan en het onderhoud van de voortzetting van mijn leven en wereldlijke verantwoordelijkheden (huur, eten, vervoer naar je gemeenschap, de schoenen, fietsen en een enkel bioscoopbezoekje van mijn kinderen… je weet wel, alles wat bij het leven in de wereld hoort) opdat ik in staat ben ‘de Gewoonten’ te laten zien aan jullie en aan anderen op de weg.

Het ga jullie goed, Jade.
http://www.shamanic.net/index.php